De kwaliteit van de therapeutische relatie is onmiskenbaar van groot belang voor het doen slagen van psychotherapie. De basiscondities – empathie, onvoorwaardelijke acceptatie en echtheid – zijn onverkort van belang. Maar er is meer nodig, zoals het installeren van hoop, het bewaken van de focus van de behandeling en het metacommuniceren bij therapeutische impasses.

 

Bij 'moeilijke' cliënten kan de kwaliteit van de therapeutische relatie onder druk komen de staan en is het voldoen aan de basiscondities niet meer zo vanzelfsprekend. De therapeut wordt minder empathisch, onvoorwaardelijke acceptatie blijkt moeilijker op te brengen of wordt door een gebrek aan echtheid gemaskeerd. De therapeut raakt gevangen in een improductief patroon met de cliënt en de therapie stagneert.

 

Dan het is het zaak na te gaan hoe dat improductieve patroon er precies uitziet. Waar nodigen therapeut en cliënt elkaar impliciet toe uit? Hoe ervaart de therapeut de cliënt in het appèl dat hij of zij doet? En wat is er nodig om hier verandering in te brengen?